Пасярод ашалелых, бяссонных начэй,
Дзе трывогаю дыхае вечнасць,
Я знаходжу пагляд тваіх мілых вачэй,
Што нясуць дабрыню, чалавечнасць.
Праз паранены сон я шапчу табе ўслых
Патаемнае слова кахаю.
Ад сцюдзёнай зімы зноў бягу да вясны
І цябе ў той вясне сустракаю.
Што нам ночы, калі нашых сэрцаў святло
Нараджае то кветкі, то хвалі.
З іх каханне бярэ свой пачатак, выток,
Які мы для душы захавалі.
У кахання ёсць многа прыгожых хвілін,
Без якіх мы нічога не варты.
Паміж сэрцамі ноч пралягла, нібы клін --
Бы цыганка, расклала ўсе карты.
11.02.2024.
А
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124021703701
Свидетельство о публикации №124021703701
Рецензии