Калі калыхаюцца душы
Ад ветру ў халодным полі,
Іх смецце не зацярушыць,
І рукі не запаволяць,
Іх можна заспець вачамі
У месячным ззянні ймглістым,
Няпэўны абрыс з карчамі
Паволі са змроку вылез-
Старыя крыжы на золку
Сабой падпіраюць неба
І скрыгатам дрэва ломкім
Нібыта пяюць хвалебна,
Павольна і манатонна
Пад спеў калыхаюць душы,
І ім падпяваюць сонна
З травы палявыя птушкі.
Ад ветру зусім скалелі-
Халодная ноч не песціць
Ды хтосьці зоркі пасеяў,
Напэўна лагодны Месяц.
Усім каб цяпла хапіла
Пасеяў іх ён удосталь
Ды толькі зямля астыла,
Бо надта далёка ростань,
Гарачая зорная ростань...
Калi калыхаюцца душы...
© Copyright: Василь Гардзиенак, 2024
Свидетельство о публикации №124020403649
Свидетельство о публикации №124020403649
Рецензии