Човен

Калі апускаецца
              човен начны
На скроні маіх надзей,
Я бачу як ціха
              імглістая плынь
У дялягляд ідзе.

За плынню плынь
               нібыта рака
Уносіць пакуты прэч,
І ноч хапае
               мяне за рукаў
Ды не кранае плеч.

Цягне у човен
               чорны як ноч,
Вёслы у рукі пхне.
Узяць і скарыцца
               ці кінуць ўзбоч
Гэтыя вёслы мне?

Можа паплысці
               туды у плынь
За далягляд глядзець,
Рухамі вёслаў
               ў такую стынь
Можна сябе сагрэць.

Неяк наважыўся
               ды не паспеў
Я распачаць заплыў-
Вёслы сталі
               галінкамі дрэў,
Човен растаў у пыл.

Гэта ўсё ён
               сапсаваў
                дарма-
Месяц святлом працяў,
Знік
     і у промнях
                яго святла
Казкі маёй працяг...

Толькі упэўнены ён,
                што не,
Памылкі няма,
               віны...
Кажа,
      што ўратаваў мяне
Ад цемры
          і ад маны.

Ды толькі я
            не згодны зусім,
І як дазнацца цяпер?!
Ці быў той човен
                ці уплыў
Ці скраў яго Месяц
                ці разбіў
Аб скроні маіх надзей...