I да горла вада
Падбіраліся да горла...
Але, яны, напэўна і ўсё ж,
не паспелі нас прыдушыць.
Засохлі.
І струпамі скаціліся ў несвядомасць...
Быццам і не было.
Не было, нічога, ніколі, ніколі!
Нічога!!!
Звініць, дзень і ў ноч, у галаве.
Гэта самасвядомасць маё,
брэша мне ж, прыблудным ваўком.
Зубамі, на ледзь-ледзь, прахапляе сэрца.
Каб выжыў.
Свидетельство о публикации №124010700146
Иначе сердце сейчас ничего бы не подкусывало)
С Новым годом, Ицхак!
Мила Тихонова 07.01.2024 09:34 Заявить о нарушении
Ицхак Скородинский 07.01.2024 16:28 Заявить о нарушении