Анатолий Бергер. Оживает камень. Рус. Бел

Друг друга узнают поэты
В коловороте городском,
Как будто вправду есть приметы
И нимб старинный над челом.

Идёшь… Размокла мостовая
И снег слинял, и чёрен лёд,
Сосульки с желобов свисая,
Сорвутся на землю вот-вот.

Шныряет ветер. Никнут крыши
И прослезились провода.
И в пятнах водяных афиши,
И с окон зимняя слюда
Сошла
Деревья ветви тянут
И вдруг, посереди дорог
Глаза в глаза внезапно глянут,
Как бы столкнутся гулы строк.

Подспудных замыслов размахи,
И сгинула вся смута дел,
Сквозь лермонтовский амфибрахий
Поющий ангел пролетел.

Свечи заколебался пламень,
Над Русью коршун кружит вновь,
Воспетый и оживший камень
За праведную вопит кровь.


***

Ажывае камень

Адзін аднаго пазнаюць паэты
Ў калаўроце гарадскім,
Як быццам сапраўды прыметы
І німб старадаўні над чалом.

Ідзеш… Паразмакала маставая
І снег зліняў, і чорны лёд,
Лядзякі з жолабаў звісаючы,
Сарвуцца на зямлю вось-вось.

Шнарае вецер. Нікнуць дахі
Заплакаліся правады, вось так
І ў плямах вадзяных афішы,
І з вокнаў зімовы лушчак
Сышоў
Дрэвы галіны цягнуць
І раптам,сярод тых дарог
Вочы ў вочы раптам зірнуць,
Як бы сапхнуцца гуды радкоў.

Падспудных задума размахі,
І згінула ўся смута спраў,
Скрозь лермантаўскі амфібрахій
Спявае анёл праляцеў.

Свечкі завагаўся крымень,
Над Руссю каршун кружыць зноў,
Апеты і ажывеўшы камень
За праведную лямантуе кроў.

     Перевёл Максим Троянович