Чаму ж не родзiцца
Больш светлых дум?
Сяджу, гаротнiца.
Ня узважыць сум.
Разбiта здрадаю,
Нiхто б не знёс,
А я жыву яшчэ!
Гаротны лёс!
Падняцца,здолею?
Напэуна,так.
Была б мужчына я,
Сыйшла б у кабак.
Ды там ад горасцi,
Да забыцця!
Забыла б здрады я
З таго жыцця!
Якое новае?
Iзноу цяжар?
Жыццё суровае
Пад гнётам хмар?
Больш не хачу я так,
Больш не змагу.
I здраду новую
Не пражыву.
Дурная дзеучына,
Каму дабро
Рабiла сэрцам ты,
Калi нутро
Гнiлое, гразнае,
Чарней зямлi.
Аблiчча страшнае,
Як не глядзi.
Дык хопiць горасцi
У сабе насiць!
Прабач усе подласцi
Ды адпусцi...
***
© Copyright: Виктория Ковель, 2023
Свидетельство о публикации №123111001678
Свидетельство о публикации №123111001678
Рецензии