Анатолий Аврутин. Всё быстро. Рус. Бел
Уходит эпоха.
Мальчонка стоял у забора -
Тогда ещё кроха.
Гадал про концы и начала,
Вздувалась рубаха.
Над озером птица кричала -
Тогда ещё птаха.
Кричала светло и несмело
О вещей минуте.
А дерево солнца хотело -
Тогда ещё прутик.
Листочки в зелёных накрапах,
На листиках - жилы.
И были и мама, и папа
Тогда ещё живы.
Стоял тот мальчонка, не зная
Путей к пьедесталам.
И туча была грозовая
Лишь облачком малым.
***
Тады яшчэ кроха.
Варажыў пра ўсё. што маўчала,
Успушвалася кашуля.
Над возерам птушка крычала -
Нібы-то матуля.
І светла і смела крычала
Жвілінай прарочай.
А дрэва, што сонца жадала -
Тады яшчэ дубочак.
Лісточкі ў зялёных накрапах,
На лісціках - жылы.
І былі і маці, і тата
Тады яшчэ жывыя.
Не ведаў ля рэчкі крынічнай
Шляхоў да ўзлётаў айчыны.
І хмара была навальнічнай
Малой аблачынай.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №123110703035