О. Мандельштам. Мы живем, под собою не чуя страны

 Мы живем, под собою не чуя страны,
Наши речи за десять шагов не слышны,
А где хватит на полразговорца,
Там припомнят кремлёвского горца.
Его толстые пальцы, как черви, жирны,
А слова, как пудовые гири, верны,
Тараканьи смеются усища,
И сияют его голенища.

А вокруг него сброд тонкошеих вождей,
Он играет услугами полулюдей.
Кто свистит, кто мяучит, кто хнычет,
Он один лишь бабачит и тычет,
Как подкову, кует за указом указ:

Кому в пах, кому в лоб, кому в бровь, кому в глаз.
Что ни казнь у него — то малина
И широкая грудь осетина.


***

Мы жывём, пад сабою не чуючы краіны,

Нашы словы за дзесяць крокаў не чутныя,
А дзе хопіць на поўразгаворца,
Там узгадаюць крамлёўскага горца.
Яго тоўстыя пальцы, як чарвякі, жырны,
А словы, як пудовыя гіры, дакладныя,
Тараканава смяюцца усішча,
І ззяюць яго халявы.

А вакол яго набрыдзь танкашыіх правадыроў,
Ён гуляе паслугамі напаўлюдзей.
Хто свішча, хто мяўкае, хто хныкае,
Ён адзін толькі бабачыць і тыкае,
Як падкову, куе за ўказам указ:

Каму ў пахвіну, каму ў лоб, каму ў брыво, каму ў вока.
Што ні пакаранне смерцю ў яго — то маліна
І шырокія грудзі асяціна.

    Перевёл Максим Троянович