Ад малпы, што чужое немаўля
Нароўні са сваім пашкадавала,
Эрэктуса, што хворага свайго
Карміць абраў, а не пусціць на сала,
Ад краманьёнца, што сваіх старых
У цяжкі час чамусьці не схамячыў,
Пісца, што сына шчырасці вучыў
І сябрам быць для іншых у прыдачу,
Ад Чалавека, што казаў, як Бог,
І меў любоў найбольшым запаветам —
Так цягнецца праз лёсы ланцужок
Ад выбуху да немагчымай мэты.
Той ланцужок — то з волас, то з руку,
То йржавы, то ізноў найлепшай пробы...
Не дай нам Божа той ланцуг раскуць!
Ён мусіць быць.
Прамень
Сярод жалобы.
21.10.2023
Ланцуг
© Copyright: Мария Руслановна Шебанец, 2023
Свидетельство о публикации №123102104244
Свидетельство о публикации №123102104244
Рецензии