Як ні дзялі на тулава і дух,
Не хопіць моцы ні ў адным лязе.
Заміж духоўных скарбаў па чарзе
У галаве сланы выходзяць з мух.
Па праўдзе, не адзін ужо пратух...
Фіранкі павуціння пакрысе
Хаваюць іх ад вока. Балазе,
І павукам не надакучыў рух.
Ды што мне з мух і што мне з павукоў?
Дамовімся. Бадай, не першы раз.
Што ім, што мне нядоўга, пагатоў:
Ужо даўно ашчэрыў пашчу час,
І выгляд пашчы з процьмаю зубоў
Часова лучыць у асобу нас.
02.10.2023
Павуки
© Copyright: Мария Руслановна Шебанец, 2023
Свидетельство о публикации №123100202844
Свидетельство о публикации №123100202844
Рецензии
