Людзі ляцяць у вырай. Людзі ўжо больш не ў вайне.
У небе, недзе над хвояй, апошнія крокі душы.
Няма ў сэрцы жалю та болі. Спакой і толькі спакой.
Раўны перад Богам хмары, і дождж не брэша ўвакол.
Цяпер мы з табой адзіны. Цяпер больш не будзе зла.
Дрэва, што росла ў цемры, чакае вечна вясна.
І будзеш глядзець ты з нябесаў на нашу Радзіму-маць.
Птушкі саўюць сабе гнезды, а мы будзем душу шукаць.
Я буду чакаць твае знакі і буду ісці па ім.
У горам стомлянай хаце Чалавек больш не будзе адзін.
За ім стануць зоры із свету, за ім будзе добры анел.
Мы цемру знічтожым паветрам і сбудуем новы касцел.
Адчуеш, як кветкі квітнеюць у кожнай асобе нябес.
Я веру, узмацнее то дрэва, якое пасеяў Хрыстос.
У вырай
© Copyright: Любовь Ветова, 2023
Свидетельство о публикации №123091603466
Свидетельство о публикации №123091603466
Рецензии