А я ўжо так даўно не бачыў лес,
Туцкі бярэзнік у чырвонай пазалоце
На ўскрайку вольхаў і дубоў навес
І гурт стагоў на высахшым балоце.
На іх, як кроснах, зь белых павуцін
Ткуць павучкі да бабінага лета
Кілімы-самалёты, каб мясцін
Другіх пабачыць, дзе зямля сагрэта.
Заходзячаму сонцу наўздагон
Імкнецца ў неба срэбная армада.
Ці знойдуць павучкі ў чужыне плён?
Ці марна там шукалі Эльдарада?
Я так даўно не бачыў родны лес,
Ляцеў бы павуцінкай у край мілы!
Хачу дамоў! Забыць праектаў стрэс.
Але ж падзеі апалілі крылы.
Самота
© Copyright: Станислав Шастак, 2023
Свидетельство о публикации №123090706587
Свидетельство о публикации №123090706587
Рецензии