Я помню дзіўнае імгненне:
Перада мной узнікла ты,
Як мроі лёгкае памкненне,
Як геній чыстай пекнаты.
У абдоймах скрухі безнадзейнай,
Трывог жыццёвай грукатні,
Гучаў мне доўга голас дзейны
І сон вяртаў міг бліскатні.
Гады ішлі. Вей бур падзейны
Расцерушыў чар галасы,
Забыўся я, і голас дзейны,
І воблік знік былой красы.
У глухаце, мроку дзічэння
Гібелі ціха мае дні
Без бажаства, без натхнення,
Кахання, жыцця, без слёз ані.
Душу кранула абуджэнне:
Зноў прада мной узнікла ты,
Як мроі лёгкае памкненне,
Як геній чыстай пекнаты.
І сэрцу радасць аднаўлення,
І для яго ўваскрэслі зноў
І бажаство, і свет натхнення,
Жыццё, і слёзы, і любоў.
(1799~1837)
Пушкин. Я помню чудное мгновенье
© Copyright: Виктор Шатило, 2023
Свидетельство о публикации №123090406429
Свидетельство о публикации №123090406429
Рецензии