Па - над белым пухам вішняу,
Быццам сіні аганек,
Б'ецца, уецца шпаркі, легкі
Сінякрылы матылек.
Навакол усе паветра
У струнах сонца залатых, -
Ен дрыжычымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна у іх.
І ліецца хваляй песня, -
Ціхі, ясны гімн вясне.
Ці ні сэрца напявае,
Навявае яго мне?
Ці не вецер гэта звонкі
У тонкіх зелках шапаціць?
Або мо сухі, высокі
Ля ракі чарот шуміць?
Не паняць таго ніколі,
Не разведаць, не спазнаць:
Не даюць мне думаць зыкі,
Што ляцяць, дрыжаць, звіняць,
Песня рвецца і ліецца
На раздольны, вольны свет.
Але хто яе пачуе?
Можа, толькі сам паэт.
Максім Багдановіч, 1910 г.
Па - над белым пухам. На бяларуской мове
© Copyright: Беларус 6, 2023
Свидетельство о публикации №123082004909
Свидетельство о публикации №123082004909
Рецензии