Прырос з нас кожны да сваіх мясцін,
Прыпаў да іх душою, як да неба.
Куток бацькоўскі – назаўжды адзін,
Чужы – не пачастуе лустай хлеба.
Тут кожны за цябе стаіць гарой,
Нягледзячы на ўхабіны і плёсы,
Ты ведай, што з усіх глыбінь зямлі
Тут гояць наймацней вятры і росы.
Прырос з нас кожны да сваiх мясцiн
© Copyright: Алёна Папко, 2023
Свидетельство о публикации №123081800090
Свидетельство о публикации №123081800090
Рецензии