Праходзяць дні, праходзяць годы,
А міру на Зямлі няма!
Ідз вясна, лёд точаць воды,
А ў душах у людзей зіма!
Зіма стаіць і сцюжай вее
І не спатоліцца ніяк,
Бо той, хто жне, не заўжды сее,
Бо сейбіт найчасцей бядняк.
Бо сейбіт - пешка і павінен
Ажыццяўляць, што скажа цар.
Але як сейбіт з поля згіне,
То з поля станецца папар.
То з поля станецца пустэча,
Там нарасце хмызняк і лес.
Жыццё - то поле чалавеча,
Вайна ж яго папар і стрэс!
Чаму ж даюць краінай правіць
Таму, хто сніць адно вайну?!
Яго даўно пара адставіць
Ці з бункера зрабіць труну.
Няўжо ж народ, гібеў ці мала,
Не здзейсніць зрух праўладных пліт,
З тым каб грамадзтва ачуняла,
Бо цар, што правіць ім, - бандыт!
Праходзяць днi...
© Copyright: Станислав Шастак, 2023
Свидетельство о публикации №123081104125
Свидетельство о публикации №123081104125
Рецензии