Шукаем адно аднаго
ў восеньскім выраі,
Як самотныя птушкі адзіноты.
Не знаходзім ні цяпла,
ні думак…
Стукаемся ў дзверы восені,
На часткі дзелім аблокі,
Якія да нас падзялілі
ўжо іншыя.
Ранак пахне рабінавай восенню –
Яна незваротная,
непрадказальная.
І ты заўсёды
параўноўваеш яе са мною,
Нягледзячы на тое,
што для мяне яна чужая.
Кожны яе крок пакідае сляды
На жоўтым кляновым лісці,
І я зайздрошчу ёй таму,
Што гэтыя сляды
можа сцерці вецер.
Ты ж, наадварот,
пакідаеш іх на сэрцы,
І іх немагчыма ў яго забраць.
А ў душы, на жаль, няма ветру…
Рабiнавая восень
© Copyright: Алёна Папко, 2023
Свидетельство о публикации №123080705809
Свидетельство о публикации №123080705809
Рецензии