Гiсторыя Беларусi працяг 8

У старадаўнiя часiны
Ракой лiлася кроў у краi.
Каб не ляжаў ён у руiнах,
На межах замкi будавалi.

Спачатку з дрэва, потым камень
Прыйшоў на змену разам з цэглай,
З сцяною тоўстай, чуць нi сажань,
Каб баранiлi ад набегаў.

Вакол глыбокi роў з вадою,
Каб вораг не знайшоў дарогу.
Не затапiў зямлю слязою,
Ды выстаяць змаглi аблогу.

Падобныя, амаль блiзняты,
У Лiдзе й  Крэва збудавалi.
Дзве вежы над сцяной узняты,
Каб аглядаць прастораў далi.

Ягайла марыў гаспадарыць
На землях польскiх, беларускiх.
Ён затачыў у Крэва брата
У падзямеллi цёмным, вузкiм.

Падманам ратавала жонка,
Перапрануўся ён служанкай,
З князёўнай разам выйшлi ў поўнач,
Пакiнуў Вiтаўт сцены замка.

Памчаўся прэч ён ад пагонi,
Лясная вёска прытулiла.
Дзе недалёка горад Слонiм,
Там адрадзiўся духам, сiлай.

Ды збудаваў царкву, як крэпасць,
У знак свайго уратавання.
Яна чаруе i дагэтуль
Суровай прыгажосцю даўняй.

У кожным небяспечным месцы
Узводзiлiся сцены замкаў.
Каб край наш не спаткалi бесы,
Нi ў вечарочак i не ранкам.

У век шаснаццаты спавiты
Наш ВКЛ з дзяржавай Польскай.
Названы край Рэч Паспалiтай –
Для перамог з`ядналi войскi.

У Навагрудку, Гродна замкi
Раслi на ўзвышшах, мчалi ўвысi.
Адным з прыгожых быў Гальшанскi,
Нагадваў Мiрскi замак чымсцi.

Багаты самы i прыгожы
У Несвiжы пабудаваны.
Абараняў ён ад варожых
Спакус набегаў, грабаванняў.

Належыў роду Радзiвiлаў,
Каштоўнасцей – як у скарбонцы.
Рука народная стварыла,
Таму i гонар наш бясконцы.

На востраве, памiж азёраў,
Дзе маляўнiчыя пейзажы,
Вякамi  прачынаўся з зоркай,
Стаяў на варце краю стражам.

На брэсчыне радзiўся Орда
Напалеон, мастак, вандроўнiк.
Яго малюнкам, сёння, згодна
Мы аднаўляем кожны помнiк.

Зрабiў ён многа замалёвак,
Палацаў, гарадоў i вёсак.
Для рэстаўратараў –  аснова,
Ў гiсторыю радзiмы – ўнёсак.