Так часта мы абкрадваем сябе –
То годзiм, то не чуем i не бачым.
Ну а душы нiчога не стае,
Як засынаць пад гукi свойго плачу.
Яна прыйшла ў наш свет, як вольны птах,
Каб Богам даныя прайсцi iспыты.
Самою самастойна выбраць шлях,
Ды адшукаць зярнятка дзе зарыта.
Зярнятка, што з вясною прарасце
У буйны колас, долей дараваны,
Каб разгарнуць душу ва ўсёй красе
Ды не дрыжэць пад дзiкi роў буранаў.
Душа на крылах узляцiць увысь,
Прайшоўшы ўсе сама выпрабаваннi.
Калi ж па правiлах чужых прывык
Вяршыць свой лёс, душа губляе прана.
Пакiне ўраз духоўнае святло,
Яна нямой адыдзе ў нерухомасць,
А з цягам часу стане, як сцябло,
Счарнеўшы над зацвiўiшым вадаёмам.
Не ўзняцца ёй у бездань, гараваць,
Яна згубiла Дух святы,сакральны.
Над прахам непрытомнаю блукаць,
Прасiць нас адмалiць яе заганы.
Душы iспыты
© Copyright: Мария Мучинская, 2023
Свидетельство о публикации №123072202544
Свидетельство о публикации №123072202544
Рецензии
