Белой акации гроздья бел
Цэлую ноч салавей нам насвіставаў,
горад маўчаў і маўчаў стары мост.
Водар духмянай акацыі ліўся,
з розуму зводзіў нас ноч напралёт
Сад быў умыты вясновымі ліўнямі,
ў нізкіх ярах было поўна вады.
Божа,якімі былі мы наіўнымі
і маладымі былі мы тады
Прамчалісь гады,зрабіўшы нас шэрымі.
Дзе чысціня тых галінак жывых...
толькі зіма з завірухаю белаю
можуць нагадваць нам сёння пра іх
Пад час навальніцы раз'юшанай, п'янай
з абноўленай сілай ўяўляю я
белай акацыі гронкі духмяныя,
ўжо непаўторны,як юнасць мая
Свидетельство о публикации №123071802644