Шкада, што сонейка заходзіць
І дагарэлі ўжо кастры
Маёй юначае пары,
Калі каханне ў жылах бродзіць.
Калі ў свет кліча за сабою
І гнуткі стан, і ясны зрок,
І водар вуснаў, як знарок
Аблітых слодыччу святою.
Калі ты, ўчуўшы голас плоці,
Не ў стане вымавіць і слова
Адно трапечашся нервова,
Як пад напружаннем у дроці.
Шкада, што сонейка на ўсходзе
Нам добрых вестак не нясе
А мы старэем пакрысе
І болей дбаем аб пагодзе!
Да самiту у Вiльнi
© Copyright: Станислав Шастак, 2023
Свидетельство о публикации №123071205503
Свидетельство о публикации №123071205503
Рецензии