у сва м рэпертуары

Райніс быу; сення у; сваім рэпертуары , ен бегаў, круціўся і не мог быць спакойным.
-Ты ажно ўвесь гарышь - сказала Абеля, як заўжды роўна ляжалі дзве роўныя чырвоныя рысы на вуснах.
-Ты проста не чуллівая...Можа у мяне сення ў  лепшы дзень, а ты як заўжды як робат.
-Як быццам ў цябе галава не баліць. Я пагляжу на цябе калі ты, атыйдзешь ад сваёй весялосці. Якая на тваім твары будзе грымаса...Мне трэба дачку глядзець.
  Райніс нібы спатыкнуўся і пачаў паводзіць сябе цішэй.Але гэта было зразумела, што калі ён выйдзе ці будзе ў другім месцы ўсе будзе інакш ён фантанаваў.
    Ен ўзяў дачку на рукі і яны пачалі гуляць ў словы, калі бацька задумваўся дзяўчынка смяялася, бо той як бы то рабіў што не можа знайсці назву таго, ці іншага горада, хоць мабыць быў старэйшы за сваю маленьчу і мабыць ездзіў туды, сюды.
  Але як настаў час адыходзіць той, зусім бяз кроплі пачуццяў апусціў яе з кален.
     І вось часам задаешься пытаннем, што значыць чалавек і ім есць дарослыя і дзеці, маладосць і старасць, прыстрасць і кахане, правільнасць і памылкі , есць грамададства , есць індывідуальнасць нейкая асьмёрка бясконцасці па якой едзе чалавек...
    Зараз Райніс ехаў на машыне на працы дэлікатны, самавіты у чорных акулярах ў якіх было не бачна як агеньчыкі давалі скокаў у вачах, цвялі каштаны, яго машына нібыто амфібія слізгала па паверхні асфальта.
      Алесь Глебчык выносіў не патрэбныя ад падлогі рэчі, і раптам паглядзеў на Райніса, які фанабэра без ўсялякай адцення праняслося ў яго галаве.