Таемнае

Душа, ты каменем: пакута.
    Таму, свабодная, ляці!
У целе змучаным ты скута.
    А на зямлі - больш не цвісці!..
Вяртайся, рэй вядзі дахаты.
    Хай водбліскам паўстане звон.
І сейбіт, згледзець і араты,
    Зайздросціць свет, які палон...
Навошта гэткая пакута:
    Каб пазіраць, а не цвісці?!
У целе - змучаным - ты скута.
    Не важся, родная. Ляці.


Рецензии