Мяне пакрыўдзіла пчала,
Яна на кветачцы была.
Хацеў я ўраз яе злавіць
І лапкі, крылцы падлічыць.
А працавітая пчала
Заўважыць хлопчыка змагла,
І раптам узляцела,
І звонка загудзела:
- Ты не бяры мяне ў руку,
Я ж уджыгнуць цябе магу!
Далей гаворку павяла:
- Ты – чалавек, а я – пчала!
Нектар я з кветачак бяру,
А потым мёду нараблю.
Вясну і лета я люблю,
Цябе ж я, хлопчык, не лаўлю!
Карысць вялікая з мяне:
Расліны апыляю,
Калі не стану працаваць –
Не хопіць ураджаю.
Пылок збіраю я як след -
Зімою будзе нам абед.
Пярга – карысць не толькі нам,
Але і людзям-пчалярам.
І хлопчык усміхнуўся ёй:
Нясі пылок у домік свой,
Не буду пчолак я лавіць,
Мы будзем побач дружна жыць.
Прыроду трэба шанаваць,
Жывёльны свет аберагаць,
І будзем з асалодай
Мы частавацца мёдам!
Хлопчык i пчолка
© Copyright: Татьяна Эдарская, 2023
Свидетельство о публикации №123061805401
Свидетельство о публикации №123061805401
Рецензии