Юрий Визбор. Я бы новую жизнь. Рус. Бел

Я бы новую жизнь своровал бы, как вор,
Я бы летчиком стал, это знаю я точно.
И команду такую: "Винты на упор!" -
Отдавал бы, как бог, домодедовской ночью.
Под моею рукой чей-то город лежит,
И крепчает мороз, и долдонят капели.
И постели метелей, и звезд миражи
Освещали б мой путь в синеглазом апреле.

Ну, а будь у меня двадцать жизней подряд,
Я бы стал бы врачом районной больницы.
И не ждал ничего, и лечил бы ребят,
И крестьян бы учил, как им не простудиться.
Под моею рукой чьи-то жизни лежат,
Я им новая мать, я их снова рожаю.
И в затылок мне дышит старик Гиппократ,
И меня в отпуска все село провожает.

Ну, а будь у меня сто веков впереди,
Я бы песни забыл, я бы стал астрономом.
И прогнал бы друзей, просыпался б один,
Навсегда отрешась от успеха земного.
Под моею рукой чьи-то звезды лежат.
Я спускаюсь в кафе, будто всплывшая лодка.
Здесь по-прежнему жизнь! Тороплюсь я назад
И по небу иду капитанской походкой.

Но ведь я пошутил. Я спускаюсь с небес,
Перед утром курю, как солдат перед боем.
Свой единственный век отдаю я тебе -
Все, что будет со мной, это будет с тобою.
Под моею рукой твои плечи лежат,
И проходит сквозь нас дня и ночи граница.
И у сына в руке старый мишка зажат,
Как усталый король, обнимающий принца.

***

Я б новае жыццё

Я б новае жыццё украў бы, як злодзей,
Я б лётчыкам стаў, гэта ведаю я сапраўды.
І каманду такую: "Шрубы на ўпор!" -
Аддаваў бы, як бог, дамадзедаўскай ноччу.
Пад маёю рукой нечы горад ляжыць,
І мацнее мароз, і далдоняць капяжы.
І пасцелі завей, і зорак міражы
Асвятлялі б мой шлях у сінявокім красавіку.

Ну, а будзь у мяне дваццаць жыццяў запар,
Стаў бы лекарам я раённай лякарні.
Не чакаў бы нічога, і лячыў бы дзяцей,
І сялян бы вучыў, як ім не застудзіцца.
Пад маёю рукой нечыя жыцці ляжаць,
Я ім новая маці, іх ізноў нараджаю.
І ў патыліцу мне дыхае Гіпакрат,
І мяне ў адпачынкі ўсё сяло выпраўляе.

Ну, а будзь у мяне сто стагоддзяў наперадзе,
Я б песні забыўся, я б стаў астраномам.
І прагнаў бы сяброў, прачынаўся б адзін,
Назаўжды адхілячыся ад поспеху зямнога.
Пад маёю рукой нечыя зоркі ляжаць.
Я спускаюся ў кафэ, быццам усплыўшая лодка.
Тут па-ранейшаму жыццё! Спяшаюся я назад
І па небе іду капітанскай хадою.

Але я жартаваў. Я спускаюся з нябёсаў,
Перад раніцай палю, як салдат перад боем.
Сваё адзінае стагоддзе аддаю я табе -
Усё, што будзе са мной, гэта будзе з табою.
Пад маёю рукой твае плечы ляжаць,
І праходзіць скрозь нас дня і ночы мяжа.
І ў сына ў руцэ стары мішка заціснуты,
Як стомлены кароль, які абдымае прынца.

    Перевёл Максим Троянович