Шарль Азнавур. Богема. Рус. Бел
О которых не могут знать те,
Кому нет двадцати.
На Монмартре в то время
Цвела сирень
Прямо под нашими окнами.
Здесь была
Наша скромная комнатушка,
Наше гнездышко,
Здесь-то мы и познакомились,
я, страдавший от голода,
и ты, позировавшая ню.
Богема, богема –
Это значит, мы счастливы.
Богема, богема –
Мы обедали раз в два дня.
В кафе по соседству
Нас таких собиралось несколько человек,
Ожидающих славы,
Хоть и нищих,
Голодных,
Но продолжавших верить.
И когда в каком-нибудь бистро
За горячий обед
У нас брали наши картины,
Мы читали стихи,
Сидя вокруг печки
И забыв про зиму.
Богема, богема –
Это значило: ты прекрасна.
Богема, богема –
В каждом из нас жил гений.
Мне часто случалось тогда
Простоять всю ночь
Перед мольбертом,
Подправляя рисунок,
Линии груди, очертания бедра –
И только утром
Мы могли присесть, наконец-то,
За чашечку кофе,
Обессилевшие, но ошалевшие от радости.
Надо было, чтобы мы
Любили друг друга,
И любили жизнь.
Богема, богема –
Это значит, нам по двадцать лет.
Богема, богема –
Мы жили духом времени.
Когда однажды случайно
прохожу мимо
Моего старого дома,
Я не узнаю
Ни улиц, ни стен,
Которые видели мою юность.
Наверху лестницы
Я ищу студию,
Которой больше нет.
В своем новом обличье
Монмартр кажется унылым,
А сирень отцвела.
Богема, богема –
Какими молодыми и сумасшедшими мы были!
Богема, богема –
Это больше ничего не значит.
Багема
Я распавяду вам пра часы,
Пра якія не могуць ведаць тыя,
Каму няма дваццаці.
На Манмартры ў той час
Квітнеў бэз
Прама пад нашымі вокнамі.
Тут быў
Наш сціплы пакоік,
Наша гняздзечка,
Тут вось мы і пазнаёміліся,
я, пакутаваў ад голаду,
і ты, была ню.
Багема, багема –
Гэта значыць, мы шчаслівыя.
Багема, багема –
Мы абедалі раз у два дня.
У кафэ па суседстве
Нас такіх збіралася некалькі чалавек,
Якія чакаюць славы,
Хоць і жабракоў,
Галодных,
Але што працягвалі верыць.
І калі ў якім-небудзь бістро
За гарачы абед
У нас бралі нашы карціны,
Мы чыталі вершы,
Седзячы вакол печкі
І забыўшыся пра зіму.
Багема, багема –
Гэта значыла: ты выдатная.
Багема, багема –
У кожным з нас жыў геній.
Мне часта здаралася тады
Прастаяць усю ноч
Перад мальбертам,
Падпраўляючы малюнак,
Лініі грудзей, абрысы сцягна –
І толькі раніцай
Мы маглі прысесці, нарэшце вось,
За кубачак кавы,
Якія знясілелі, але што ашалелі ад радасці.
Трэба было, каб мы
Кахалі адзін аднаго,
І кахалі жыццё.
Багема, багема –
Гэта значыць, нам па дваццаць гадоў.
Багема, багема –
Мы жылі духам часу.
Калі аднойчы выпадкова
праходжу міма
Маёй старой хаты,
Я не пазнаю
Ні вуліц, ні сцен,
Якія бачылі маю юнацкасць.
Наверсе ўсходы
Я шукаю студыю,
Якой больш няма.
У сваім новым абліччы
Манмартр здаецца маркотным,
А бэз адкрасаваў.
Багема, багема –
Якімі маладымі і звар'яцелымі мы былі!
Багема, багема –
Гэта больш нічога не значыць.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №123050103766