Ян Таировский. Так говорил Ницше. Рус. Бел

Ницше листаю опять я,
Фридриха вспомнил опять:
"Чем шире твои объятья,
Тем легче тебя распять."

Не согласиться - сложно.
"Молчи!" - говоришь? Я замолк.
Мне рот закрыть? Это можно.
Но чувств не закрыть на замок.

Да и слушать меня не нужно.
Далеко до Ницше Яни.
Если падает друг твой в лужу,
Непременно его подтолкни!

Чтоб радость не знала трещин,
Стремитесь к солнца лучу!
"Он хочет!" - вот счастье женщин.
Счастье мужчины: "Хочу!"

Не смешивай дни и ночи!
Хорошим желаниям верь!
И если действовать хочешь,
Закрой для сомнений дверь!

Ещё если мудрый Ницше
Судачил о роскоши тел,
Имел в виду то, что ниже,
И даже ничуть не краснел.

Такая была эпоха.
Фридрих любил острить:
"Лучше плясать плохо,
Чем, хромая, ходить."


***

Так казаў Ніцшэ
 
Ніцшэ гартаю зноў я,
Фрыдрыха ўспомніў ізноў:
"Чым шырэй твае абдымкі,
Тым лягчэй цябе раскрыжаваць."

Не пагадзіцца - складана.
"Маўчы!" - кажаш? Я замоўк.
Мне рот зачыніць? Гэта можна.
Але пачуццяў не зачыніць на замак.

Ды і слухаць мяне не трэба.
Далёка да Ніцшэ Яні.
Калі валіцца сябар твой у лужыну,
Абавязкова яго падпіхні!

Каб радасць не ведала расколін,
Імкняцеся да сонцы прамяню!
"Ён жадае!" - вось шчасце жанчын.
Шчасце мужчыны: "Жадаю!"

Не змешвай дні і ночы!
Добрым жаданням вер!
І калі дзейнічаць жадаеш,
Закрый для сумневаў дзверы!

Яшчэ калі мудры Ніцшэ
Пляткарыў пра раскошу целаў,
Меў на ўвазе тое, што ніжэй,
І нават ані не чырванеў.

Такая была эпоха.
Фрыдрых любіў вастрыць:
"Лепш скакаць дрэнна,
Чым, кульгавым, хадзіць."

    Перевёл Максим Троянович