Матулiна калыханка

Дрэмле сонейка за лесам дальнім,
Змрок няспешна апускаецца на плечы,
З промнікам апошнім, развітальным,
Надыходзіць, неўзабаве, зорны вечар.
   
Светлы сон уладкуецца ўтульна
На пастой  салодкі ў кожнай хаце,
Над калыскай зорнаю матуля
Ціха-ціха будзе пець для немаўляці.

Песня паплыве над мурагамі,
Вербам сумным распляце ласкава косы,
І рассыпле срэбнымі званамі
Дымна-белыя ў лугах духмяных росы,

Туманы пасцеліць над рачулкай,
Скрозь сатканыя з дзей-вобразаў чароўных,
І ўзляціць над вуліцаю гулкай,
Дакранецца да дзівосных шляхоў зорных.

Знічкамі самлелымі над долам
Зарапад пральецца ліўнем з паднябесся,
Лес на ноч прызнаўшы родным домам,
Ветрык урэшце затаіцца на ўзлессі…

Сціхне стомлена сусвет да золку,
Ды матуля не прыпыніць клопат вечны,
Песню, як малітву да анёлку,
Як замову, будзе пець пад шляхам млечным.

Над калыскай роднай, начной птушкай,
На мяжы паміж мінулым і сапраўдным,
Маці будзе кроху сваю гушкаць,
Шчыраваць над птушаняткам ненаглядным.

У душы пакіне продкаў скарбы,
Жменяй шчодраю пасее чалавечнасць,
Размалюе свет прыгожай фарбай
Маці песняй, што старэйшая за вечнасць.