Перакуленая жыццём,
п'яненькай сей сцервай,
лыбіцца…
І ў крутаверць
слоў апошніх,
паступова
уцягвае…
Шэбаршыт…
У дзёгцю ўся ды ў пер'е,
пракажонай
ляжыт…
Чарвьем…
Попкам губанькі жабіныя,
Лапкай
учэпістай,
ой,
да горла - скок…
Паляжы са мной, мілак,
закахай нядужую,
смерць сваю…
І дай зарок,
што
ніколі,
і ні з кім,
табе не жыць…
Я, ж, бо нечысць …
Што?!
Пашкадаваць?
Хоць на ночку,
а змагу!
Р-р-ыыы на цябе!
Гей, са смерцю...
Угу-у-у-у-гу!!!
Гэта, родненькі, апошні твой,
чортам дадзены, запал,
кожнаму з вас усіх,
агонію,
а табе, май лаў, удвая…
Колькі ты спаліў сэрцаў
дзе
я
словамі…
Колькі было слёз і болю!
Ну, ідзі, ідзі ўжо да мяне…
Я зраблю цябе цвіком…
І-о-ўуду-у-у! Аддаючы!!!
Ты заб'ешся, паміраючы,
у крышку раю,
у крышку раю…
У крышку раю свайго.
Нечысць
© Copyright: Ицхак Скородинский, 2023
Свидетельство о публикации №123041708048
Свидетельство о публикации №123041708048
Рецензии