Кiсць, завостраная хiтрэй

Сезанн дажджоў,
Дега туманаў,
маўчун і скептык,
Піссарро…

Погляд, як з люстэрка,
прасторны
ды завостраная хітрэй
кісць, як чароўнае пяро,
узлятае
над палатном лунаючы…
 
А пасля - коле, коле, коле,
свет засынаючы
зорнай
соллю…

Дыміць…

Пачатак верасня?

А мне?
 
Што мне ў малюнках гэтых
без часу,
па-за прасторамі лясіны,
што ў іх так грэе,
што так свеціць?!

У туманнасці
зменлівасці,
расквечаныя срэбрам…

І над палатном…
Як адлюстраванне чагосьці,
чаго яшчэ няма на свеце…

Вось…
Водсвет колеру, адказ…

Там, у тых краявідах быцця, адна з гэтых бліскавак - і я!
У натоўпе яго сяброў заклятых
Спяшае,
бяжыць
цячэ кудысьці,
вітійствуе,
ляціць на свет…

Жыве…

Над Сенай слуп закотны…

Пачатак верасня…

Світанне… А Піссарро…
Што з Піссарро?!

І лёс, заверчаная крыва
не зрабіла
яго
шчаслівым…

Як і мяне…

Ужо, колькі гадоў,
колькі гадоў мне замяняе кружку
такая вось, стіхотварюжка…

Туман…

Пустыня ў ню…

Світанне…

А можа, усё ж і
 слуп закотны?
З вачэй маіх у тую бясконцасць.