Настырна зоры дзевятнаццатага веку
Ахвяравалi лёс за долю чалавека.
Няма каштоўней яго жЫцця,
За лёс павiнны ўсе малiцца.
Змагалiся яны за яго волю,
Шукалi шлях да шчасця, лепшай долi.
Глумiлi невуцтва, у iм лiчылi беды,
Лiкбезы, школы адчынiлi – шлях да ведаў.
Ды толькi моцна ўеўся раб,
Ад буквара ён не аслаб.
Пiруе ў сэрцах, бы ў дурмане ,
Хлуснёю кормiцца слухмяна.
I колькi б кнiг не прачыталi,
Не растапiць нам душы жалем.
Аседла пасялiўся ў iх манкурт,
Малюе фарбай каляровай бруд.
I здэцца, адукацыяй яго мы не зварушым,
Прывык да пугi ён, пад ласкай хвосткай стаў паслушным.
Патрэбен час, каб навучыць
Любiць сябе i вольным быць.
А не шукаць прытулак у затоках,
Дзе гаспадар чарот сцяной высокай.
Каб зразумець, што нашы жЫццi
Дарунак Бога i цанiць iх.
Не параходы i заморскiя дварцы,
А чалавека, душы ў свеце берагчы.
За долю чалавека
© Copyright: Мария Мучинская, 2023
Свидетельство о публикации №123032002831
Свидетельство о публикации №123032002831
Рецензии
