Сергей Волчара. Гвоздь. Рус. Бел
Одним из сотен, неприметен.
Бит кузнецом, калён огнём,
От наковальни шесть отметин.
Валялся в кузне, не у дел ,
Дождями редкими омыт.
Блеск потерял, темнел, ржавел.
Не нужен, всеми позабыт.
Но день настал. Пришел солдат,
Взяв молоток, меня понёс,
Под вой толпы, бренчанье лат,
В жару, на каменный утёс.
Удар, удар ,взмах от плеча.
Крик сдавлен. Слёзы. Боль. Мученье.
Пот и улыбка палача,
Карающего за ученье.
В сухое дерево креста,
В крови, сквозь плоть, бесчеловечно,
Я, разрывая длань Христа,
Попал в Историю навечно.
***
Я быў толькі кованым цвіком...
Я быў толькі кованым цвіком,
Адным з сотняў, непрыкметны.
Біт кавалём, гартаваны агнём,
Ад кавадла шэсць метак.
Валяўся ў кузні, ды старэў ,
Дажджамі рэдкімі амыты.
Бляск страціў, цямнеў, іржавеў.
Не патрэбен, усімі забыты.
Але дзень надышоў. Прыйшоў салдат,
Узяўшы малаток, мяне панёс,
Пад выццё натоўпу, дрынканне лат,
У спякоту, на каменны ўцёс.
Удар, удар, узмах заўзяты.
Крык здушаны. Пакута. Боль. Глумленне.
Пот і ўсмешка ката,
Караючага за вучэнне.
Сухое дрэва, крыжа мэта,
У крыві, скрозь цела, нялюдскі ўсё,
Я, раздзіраючы далонь Хрыста,
Патрапіў у Гісторыю навечна ў жыццё.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №123031803704