Антони Ланге. Потомкам. 02
Старики с колыбелей
жить готовы едва ли,
рай не грезя, седели–
мы, и вёсен не знали.
Нам, с рожденья бескрылым,
лет немирных метели
лбы морщинами крыли
и серца холодели.
Неживой, непокрытый
века тёмного леший
упоил и пресытил
холод нас, безутешных.
Колыбельная выпи
нас баюкала к яме,
червь сомнения выпил
личик робкий румянец.
Незасеянным нивам
всё зима или осень–
в мир глядимся лениво:
озаренья дождёмся ль?
перевод с польского Терджимана Кырымлы
II.
Mysmy rajow nie snili,
Mysmy wiosny nie znali;
My w kolysce juz byli,
Jako starcy zgrzybiali.
My w zywota jutrzence
Mieli czola zmarszczone;
My w dziecinnej sukience
Mieli serca zmrozone.
Jakis wicher zimowy
Nasze czucia oziebil
I usniezyl nam glowy
I przesytem nas zgnebil.
Zaden sen nie kolysal
Naszych dusz mlodocianych;
Robak zwatpien wysysal
Krew lic naszych rumianych.
Obojetnem my okiem
Spogladali na zycie:
Coz nas olsni urokiem
W naszym glodnym przesycie?
Antoni Lange
из цикла Pogrobowcom
Свидетельство о публикации №123030603513