Антони Ланге. Размышления. 10
До слёз люблю свою кладбищенскую грёзу:
улыбку ангельскую смерти— в поволоке
цветут до черноты краснеющие розы,
и эхо сельской песни тихо издалёка.
И пусть мятётся в толпах дух мой одинокий,
с иными истинного единенья жаждя—
он обретёт соборность в спаленке глубокой
оплаканной живыми навсегда однажды.
Чужие мне особы, одолев границы
особостей довольных собственного духа,
придут и озарятся духом их зеницы:
моим— несносным в жизни, мир ей пухом.
Люблю до слёз её, отчаянно, безбрежно,
зарницу жизни новой над моей могилой,
где, только моё тело станет прахом прежним,
дух неземной любви воспрянет с силой.
перевод с польского Терджимана Кырымлы
X.
Kocham to swoje ciche marzenie cmentarne,
Jak aniol bialoskrzydly smierc mi sie usmiecha:
W jej promiennosci roze krasnieja mi czarne,
I zdali s;ysze ciche sielskiej piesni echa.
Jeslim bardzo samotny posrod ludzkich duchow,
Choc moze najupiorniej zjednoczenia glodny:
O tem wiem, ze naloze mych mogilnych puchow
Splyna lzy i usmiechy tkliwosci pogodnej.
Ci, co mie omijali niemo, obojetni,
Nie widzac zywej tresci w czynow mych bezladzie:
Przyjda, i oto dziwnie duch sie im rozswietni,
I ujrza, jak im swiatlo na oczy sie kladzie.
Kocham sen moj cmentarny, bo z mojej mogily
Nowe promienie zycia wyplyna blekitnie:
I kiedy moje cialo rozpadnie sie w pyly,
Tajemniczy milosci duch nad nia zakwitnie.
Antoni Lange
............ цикл Rozmyslania
Свидетельство о публикации №123030403656