Антони Ланге. Размышления. 07

VII.
Не лирик я. В душе клокочут воды
трагичных неких пропастей суровых.
В метаньях вихря, в громах непогоды,
во нагорных льдах душе ищу обновы.

Не буколики, нет, не пасторали
душе моей угодны— не такую
не ангелы крылатые украли,
и я порой по тишине тоскую.

Моя стихия, буря на безлюдье
в душе, едва оцепенеет тело,
её бодрит и окрыляет, будит:
я в полусне— та чайкою взлетела.

Утихнут бури— истощатся силы:
ко смерти вырастил я ровню,
зарывший розы заживо— пробились
сквозь локоть глины— чёрные на гроб мне.

перевод с польского Терджимана Кырымлы



VII.
Nie jestem liryk. We mnie bija wody
Jakichs tragicznych bezdeni posepnych:
W poswistach wichru, gromach niepogody,
Ku lodom pustyn daze niedostepnych.

Jesli gdzie dzwonia jakie piesni sielskie —
Wiem — nie mej duszy piesn ta towarzyszy;
Mnie ominely jej skrzydla anielskie,
I tylko tesknie do tych skrzydel ciszy.

Burza jest moim wieczystym zywiolem,
Ale to burza niewidzialna ducha:
Kto na mnie patrzy, roi, ze usnalem,
A we mnie wicher za wichrem wybucha.

Czy nigdy, nigdy nie ustana burze?
Wiec rzeklem: Kwiaty niech mam ku ozdobie!
Roze chowalem i zakwitly roze,
Lecz roze czarne, jak kiry na grobie. 

Antoni Lange
............ цикл Rozmyslania


Рецензии