Павагу мець з нас кожны марыць,
Ды не заўжды хапае моцы.
Але жаданне, быццам чары,
Нас будзiць, нават, сярод ночы.
Сумленне пакрывае саван,
Фасон шукаем сёння модны.
Спяваем з першай скрыпкай: «Слава!»
З танальнасцю узятай згодны!..
Фарбуем новую сукенку
Элiтным колерам «сумленна».
Мяняем бугi-вугi, еньку
На каларытны рух мадэрна.
Другiм напрамкам вее вецер,
Мелодыю змянiла скрыпка,
Iмчыцца сэрцайка – паспець бы,
Пазнаць якога фарбы тыпа.
Мяняем колер i фасоны,
Угадваем танальнасць хору.
Сумленне спiць пад коўдрай чорнай,
«Сягоння» хвалiм, ганьба – «ўчора»…
Пафарбаванае убранне,
Нi раз, нi два, а разоў сорак,
Змывае дожджык светлым раннем,
Замест хвалы знявагi мора…
Павага там дзе ёсць сумленне,
Нi дождж, нi слота шлях не звернуць.
Дзе погляды, як апярэнне,
Мяняць зiмой няма манеры.
Павага i сумленне...
© Copyright: Мария Мучинская, 2023
Свидетельство о публикации №123022807924
Свидетельство о публикации №123022807924
Рецензии
