Першы снег, разгладзіўшы маршчыны,
Белым пухам захаваў зямлю.
Спакваля каханая жанчына
Напісала словы - я люблю.
Снег іскрысты, словы слепяць вочы,
Позіркаў узгадлівых дакор.
Я не ведаў глыбіні жаночай,
Не пазнаўшы чар да гэтых пор.
“Я люблю”, - амаль анізавошта,
Да пачуццяў шчырых не прывык.
Белы снег – спагадлівая пошта,
Варты шчасця расцярэбны крык.
- Я люблю, - адказваю ўследку,
Быццам у знямелым ланцугу.
Толькі неба з сонцам нашы сведкі,
Верад апантаны на лугу.
Слово на снегу
© Copyright: Максим Троянович, 2023
Свидетельство о публикации №123022105826
Свидетельство о публикации №123022105826
Рецензии
