Маленькi хлопчык падыйшоу да таты,
у вачанятах запытання блудзяць :
- Наш,тата,край вялiкi I багаты?
Жыць,бацька, на зямлi прыгожай свята?
Найлепшыя на свете наши людзi?
На вуснах бацькi птушачкай усмешка,
глядзiць старэйшы на малечу шчыра:
- Няхай цябе вядзе да шчасця сцежка,
твая да края будзе ведау дзежка.
Ты паляцiш яшчэ,мой любы , у вырай.
Наш край цудоуны,дзе рамонкау гоман.
Жыць на зямлi прыгожай шчасце хiба.
Табе кажу,а ты скажы другому ,
як я удзячны краю дарагому .
Паветра водар ,ля ракi сялiба ...
А людзi... Людзi лепшыя у свеце.
I кожны з iх,мой сыначка,як волат.
Дарослыя i тых дарослых дзецi -
бы сонейка на усiх напрамках свецiць .
Праменьчыкi яскравыя ; анёлы .
Размова
© Copyright: Людмила Зиновчик, 2023
Свидетельство о публикации №123021302581
Свидетельство о публикации №123021302581
Рецензии