Зенон Пшесмыцкий. Угрюмая ночь
Угас осенний жалкий день,
всплыла ночи угрюмой тень.
Свист ветра. Палых листьев шум
клонит в печаль мой сонный ум.
Душа- сама боязнь и лень-
тревогу длит: вернётся ль день?
Из мглы ночной видений тьма
грозит свести меня с ума
соблазном сладостных утех
где нет покоя в суете:
де, гроб уму, душе тюрьма-
дом твой, а есть гуляй-дома!
Крылом орла трепещет дух,
де, выше ветреных прорух:
где божий свет, там колыбель-
его, его благая цель,
напевы сфер ласкают слух-
его, а мой- ужели глух?
Крылат, но низок, слаб и мал,
колебля духов идеал,
марая веру в тёмный прах,
юлит над сердцем чёрный страх;
но я могуч: девятый вал
молитв моих и беса гнал!
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Pochmurna noc
Zgasl krotki dzien, jesienny dzien,
Pochmurnej nocy zapadl cien.
Wiatr gwizdze. Zeschlych lisci szum
Do smetnych mie kolysze dum,
A dusza, trwoznych pelna drzen,
Z bojaznia pyta: »Wroci-z dzien?«
A w nocnej mgle roj strasznych mar
Chce stlumi; piersi moich zar.
Na serce kazda k;adzie dlon,
Zimnemi usty muska skron
I szepcze: »Rzuc sie w zycia war,
Tam rozkosz! Dosc ju; zlud i mar!«
Tu orlem skrzydlem bije duch.
»Coz — powszechnosci marny ruch?
Ja wyzej patrze. Swiatla skra
Wiecznego w glebiach moich drga,
Melodya sfer moj piesci sluch;
Do swej kolebki dazy duch!«
Znow wyje wiatr. Posepny cien
Chce idealu zgasic dzien;
Czarnemi skrzydly wieje strach,
W ufnosci mojej bije gmach.
Lecz jam juz silny i bez drzen:
Przed swiatlem pierzchnac musi cien!
Zenon Przesmycki
Свидетельство о публикации №123021003981