Я скончыўся, а ты жывая.
І вецер, аж войкае аж плача,
Разгойдвае лес і дачу.
Не кожную сасну безудзельна,
А разам усе дрэвы ўшчувае
З ўсёй далечынёю непадзельнай,
Як ветразей асновы першынства
На люстры бухты карабельнай.
І гэта не ё спрыт рамяства
Або ад ярасці бясцэльнай,
А каб з маркоты словы хараства
Вынайсці табе і калыханцы цэльнай.
1953
(1890~1960)
Б. Пастернак. Вецер
© Copyright: Виктор Шатило, 2023
Свидетельство о публикации №123020404576
Свидетельство о публикации №123020404576
Рецензии