Пячэ сонца аж да сёмага поту,
І віруе яр на ўвесь узмах.
Як у скотніцы нястомніцай работа,
Справа ў вясны гарыць у руках.
Чахне снег і хворы малакроўем
У галінках сініх слабых жыл.
Ды жыццё дыміць хлявом кароўім,
І сахор блішчыць здароўем зубіл.
Гэтыя ночы, гэтыя дні і ночы!
Капяжоў гуканні ў цэнтрасць дня,
З стрэх худзючых ледзяшоў вочы,
Ручаёў бяссонных нясконцая гульня!
Вунь ушыркі адчынены канюшня, кароўнік.
Галубы праз снег дзяўбуць авёс,
І, усяго жывіцель і слядоўнік, -
Угнаення водар даў свежасці нябёс.
1946
(1890~1960)
Б. Пастернак. Сакавiк
© Copyright: Виктор Шатило, 2023
Свидетельство о публикации №123020404490
Свидетельство о публикации №123020404490
Рецензии