Я сумую па тым, што дзіцячымі бачыў вачыма.
Там палесскі быў строй: той , які паўтарыць немагчыма.
Андаракі, спадніцы, ды скрозь -- вышыванкі, кашулі.
Мог народ весяліцца і песняю сэрца расчуліць.
А цяпер -- дзе ні глянь -- звар'яцелая, здрадная мода:
Ні крыжа, ні абраза, ні веры, ні мовы народа.
Адзінокі паэт, быццам прывід мінулага часу,
Пазірае на свет, бы ў старую, гліняную вазу.
Апусцела яна без тых кветак, што радасць дарылі.
О, Айчына, дарма мы з табой ля кастра гаварылі.
У купальскую ноч не знайшлі сваю папараць-кветку.
Зацвітае яна раз у тысячу год: вельмі рэдка.
Той, хто знойдзе яе -- родны край ад праклёну абудзіць.
Заспявае душа і народзяцца шчырыя людзі.
А пакуль -- толькі сны і смалістая ў хаце лучына.
І павевы вясны: той, што квеценню думкі лячыла.
26.01.2020.
СУМ
© Copyright: Валерий Познякевич, 2023
Свидетельство о публикации №123012908130
Свидетельство о публикации №123012908130
Рецензии