Адам Аснык. Любовь что солнце
Любовь что солнце землю согревает
и возрождает, рост даёт и силу;
Бог есть любовь- бессмертная, живая,
она к светилу семя из могилы
пустыни выжженной, бесплодных камней,
сырой земли ростком зелёным тянет.
Любовь что солнце веру в продолжение
земной недолгой жизни воскрешает,
и в красоту- сквозь беды и крушения,
и серый, мглистый горизонт бытийный
надеждой красит, тешит перспективой.
Любовь что солнце хмурится до бури-
громокипящей, молниями жгущей,
до моря слёз- небесных же, амурьих,
до радуги-дуги в лазурной пуще-
и вновь над облаками воцаряся
на мир взирает с неизбывной властью.
Любовь, что солнце умерев в закате,
серебряной луной взамен явится
и тусклым светом холодно оплатит
терпенье ждущих утренней зарницы,
и грустью трепетной в утайке робкой
воздаст руинам, приласкает гробы.
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Milosc jak slonce
Milosc jak slonce
Milosc jak slonce: ogrzewa swiat caly
I swoim blaskiem ozywia rozanym,
W glebiach przepasci, w rozpadlinach skaly
Dozwala kwiatom rozkwitnac wiosnianym
I wyprowadza z martwych glazow lona
Coraz to nowe na przyszlosc nasiona.
Milosc jak slonce: barwy uroczemi
Wszystko dokola cudownie powleka;
Zywe pieknosci wydobywa z ziemi,
Z serca natury i z serca czlowieka
I szary, mglisty widnokrag istnienia
W przedze z purpury i zlota zamienia.
Milosc jak slonce: wywoluje burze,
Ktore grom niosa w ciemnosciach spowity,
I tecze piesni wiesza na lez chmurze
Gdy rozplakana wzlatuje w blekity,
I znow z oblokow wyziera pogodnie,
Gdy burza we lzach zgasi swe pochodnie.
Milosc jak slonce: choc zajdzie w pomroce,
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiaca
Powraca smutne rozpromieniac noce
I przez ciemnosc przedziera sie drzaca,
Pelna tesknoty cichej i zaloby,
By wienczyc spiace ruiny i groby.
Adam Asnyk
Свидетельство о публикации №123012603875