Ян Лехонь. Встреча
Одинокой, бессоною ночью в душевном смятенье,
верно, лунным сияньем снесён сквозь столетья,
сам не знаю, как я очутился в Равенне-
в давней грёзе моей, перед нею в ответе.
Из окна высоко доносилась негромкая флейта,
и под куполом звёздным, искрившим богато,
увлечён доносимым хмельным ароматом,
против ветра я брёл как пловец против Леты.
"Чем ты жив-обуян, горделиво тоскующий атом?!"
словно Богом заклят, я глаза, укротя себя, смежил
не на миг, не навек, а надолго- затем же
на мосту увидал одинокого Данта.
"Повелительница! Ты бледна, непокоем-
лихорадочным, странным- измаясь до краю?
Умоляю тебя поделиться заветною тайной,
наставленьем со смертным заблудшим, со мною..."-
молвил он ли, шепнула луна, или волны.
Рухнул я и, укрывши затылок руками:
"Нет земли и небес, рая, ада нет; с нами
Беатриче, а впрочем и нет её, не было- полно!"
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Spotkanie
Dzisiaj noca samotna, spedzona bezsennie,
Po promieniach ksiezyca, jakims dziwnym tchnieniem,
Sam nie wiem, jak sie nagle ocknalem w Rawennie
I z dawno utesknionym spotkalem zwidzeniem.
Przez otwarte ktos okno gral cicho na flecie,
I wiatr lekki wo; przyniosl duszaca, upojna —
Jak w mistycznym w nia szedlem wplatany bukiecie,
Pod nieba wyiskrzon; kopula dostojna.
"Bedziecie wysluchani teskniacy, wiec proscie!"
Jak przez Boga zaklety przymknalem powieki —
I tylkom jakis dziwny poslyszal szum rzeki,
A pozniej, pozniej Danta ujrzalem na moscie.
"Tyzes to, ty moj mistrzu! Dlaczego tak blady
I czemu taki dziwny niepokoj cie zarzy?
Przychodze cie ublagac o sekret twej twarzy.
Nic nie wiem. Zabladzilem. I prosze twej rady".
On to rzekl, czy rzekl ksiezyc, czy woda to rzekla,
Padlem, glowe ukrywszy rekami obiema:
"Nie ma nieba i ziemi, otchlani, ni piekla,
Jest tylko Beatrycze. I wlasnie jej nie ma".
Jan Lechon
Свидетельство о публикации №123012405306