Ян Лехонь. Тост
Листья зеленеют? Сколько их опало!
Ветерок играет? Сколько их отвыло!
Новому не статься; всё что есть, то было:
вечного величья гробище- под малым.
Лишь луна бишь месяц вечно нов, стара хоть-
сребреник на крепе гроба всеземного
под живым, но малым и усталым новым,
бриллиант упрёка без, равно и страха.
Взденемте бокалы, выпьемте сурово,
ибо на смех слёзы, и беда с тоскою-
сохранимте трезвость как земля покойных...
выпьемте за заступ в руки ему- новый.
О, как отрезвляет пара слов "так надо":
нам- земли, безумцев- ей- без этой чуши:
словеса пустые полный колос глушат-
хлебушек насущный, чёрную отраду!
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Toast
Nic nie ma procz tych lisci, co na drzewach zmarly,
Nic nie ma procz tych wichrow, ktorymi przewialo,
Nic procz sladow swietnosci, co sie juz zatarly.
Nie stanie sie nic wiecej. Juz wszystko sie stalo.
Jest jeszcze tylko ksiezyc, ktory cicho splywa
Na czarna krepe nocy i srebrzy ja dumna
Jako brylant baldachim rozpiety nad trumna,
W ktora ziemia zmeczona na wieki spoczywa.
Kielichy wzniesmy w gore i pijmy na stypie,
Bo zal nasz bylby smieszny, a skarga daremna,
Niech nas trupio spokojnych pochlonie noc ciemna,
A lopata grabarza milczacych zasypie.
Ach! ilez jest spoczynku w tym slowie: tak trzeba!
Jak nam ziemi, tak ziemi trzeba naszych kosci.
Szalency, wzrosniem kiedys klosami madrosci,
Powszednim, czarnym chlebem dla zjadaczy chleba.
Jan Lechon
Свидетельство о публикации №123012308485