Стась Высоцкi 36

Пасля выздараўлення быў Стась у Харбiне,
Сустрэўся з бiзнесам, i з клiнiк персаналам,
Ды для праекта там знайшоў ён мала,
Бо давяралi ўсе кiтайскай медыцыне.
Схадзiў на Сунгары, правы прыток Амура,
Наведаўся ў сабор, што  з купалам зялёным.
Аблокi ў верасенi паўзлi па небе хмура,
У вырай з ветрам адпускалі лiсце клёны.
Пекін, Якуцк, Масква - зваротная дарога.
З фінансамі ж Кітай Стасю не даў нічога!

Вярнуўся ён дамоў а там чакала
Даўно на пошце вестачка яго.
Пісьмо яму Дзімітрава Марго
Аж з Тырнава, з Баўгарыі даслала.
Яе сустрэў Стасёк калісьці ў Сочы,
Даўно ўжо, больш за тры гады.
Магнолій зоркі ў чэрвеньскія ночы
Шлях асвятлялі мройны да вады,
Дзе колісь з пены хваль, нібыта,
На пляж сышла Багіня Афрадыта.

Быў з'езд анколагаў і ў зацямнённай залі
Яны ва ўтульных крэслах выпадкова
Стараліся даклады слова ў слова
Так зразумець, як лектары чыталі.
Марго, калі чагось не зразумела,
Схілялася да Стася з запытаннем,
Пры гэтым дакраналася нясьмела
Яго рукі. Стась паясняў з жаданнем,
Але каб шэпт яго другіх не турбаваў,
Ён твар яе амаль што цалаваў.

Пасля дакладаў быў банкет у рэстаране,
Што месціўся з верандаю ля мола.
Іграў аркестр і сонечнае кола
Паціху прападала ў водным стане.
Прамень апошні пацінаю ночы
Заткаў на моры да Баўгарыі кілім.
Марго да Стася прыхінула стан дзявочы,
Злілася ў хвалях вальс- бастона з ім.
Шапталі вусны:"Любы, часу мала!
Даруй мне ноч! Так сэрца мне сказала!"

З веранды рэстарана сцежкай зорнай,
Абняўшыся, яны на "дзікі" выйшлі пляж.
"Мой любы, ля мяне ты голым ляж!
Прыцісніся шчыльней! Табе пакорнай
Хачу я быць часцінкай кожнай цела!
Цалуй мяне! Зайдзі ў мой сад чароўны!
Кахай мяне, каб сэрцайка трымцела
Ад слодычы, якой і мёд не роўны!"
Стась да світання вусны цалаваў
І ў такт каханню словы напяваў:

"Любовь под золотой луной"

Время меж пальцев песком
Просыпалось в забытьё.
Встреча на пляже морском
Сердце украла моё.

Встреча на южном пляже,
Под золотой луной.
Была ты наяд всех краше,
Юной и неземной!

Волны ласкали тело
Белою пеной страсти.
Ты моей плоти хотела,
Женского счастья.

В такт извиваясь волною
Юная кобылица
Мчалась под жёлтой луною
Жаром горели лица.

Под утро утихло море
И волны не извивались
Мы с утренним бризом споря
Нехотя одевались.

Потом ты ушла в квартиру,
Ждал тебя малый сын.
С тех пор я скитаюсь по миру
Без цели и плана один.

Но только глаза закрою
Вижу твои черты
И море манит волною
С Богинею красоты!