Як толькi жнiвень адыходзiць
І клін ствараюць жаўрукі,
Душа зямлі спатканняў просіць
І ззяе сонцам ля ракі!
У глыбіні яе таемна
Гучыць анёла дзіўны спеў.
І сэрцам, сэрцам так прыемна
Пачуць духоўны той напеў.
Але - захопіць зноў спакуса...
І будзе шэрасць ясных дзён.
І стане кпіць жыццё прымусам. -
Адкуль і слых, і зрок жадзён!..
Свидетельство о публикации №123011504339