Евгений Малачевский. Знакомки глаз моих и рук...

Знакомки глаз моих и рук
чуть призабыты- розы
весной кровавы, в пору мук-
белы; богаты лозы.

В соломе зим и забытья
вы прежние, вы живы.
С тоской, с любовью помнить я
обязан вас ревниво.

Знакомки губ моих и глаз,
небесные виденья,
робею словно в первый раз
влюблен и во смятенье

признаться должен вам, увы,
не прежним- бестелесным,
но нет уж тех цветов, листвы-
им в настоящем пресно.

Уж хороводом сердце мне
ненадолго утешьте,
уму поведайте во сне,
что в душах ваших вешних-

года и осени не в счёт,
и зим не принимая
в моей живёт, цветёт ещё, цветёт,
благоухает маем?
.................................................

И в танце со или до сна
напойте мне, синицы,
что наша первая весна,
увы, не возвратится,

была же, слёз не утаив,
признаюсь, не напрасной,
и верьте: помыслы мои
чисты, хоть небесстрастны.

Простите поцелуи мне,
зане в страстях кровавы,
и взгляды жадные- вдвойне,
втройне- загибы нрава.

Грехи простите, сёстры, мне
и попрощайтесь с братом:
отрину сон- и боли нет,
однажды умирать нам.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Znajome oczu mych i rak,
dalekie me znajome,
niepamiec lgnaca wkolo was
odwijam, jakby slome

z wysmuklych krzewow bialych roz
i krwawych roz na wiosne...
I slowa moje smutne sa,
teskniace i milosne.

Znajome oczu mych i ust,
zlocisto-srebrne widma...
znow widze was, lecz serce dzis
przedziwny jakis wstyd ma,

choc nie jestescie wcale juz
o kwiat swych cial zazdrosne,
jak niegdys, kiedym zmyslal wam
przysiegi swe milosne.

Przyleccie wszystkie do mnie wraz
i wezcie sie za rece
i, krazac wkolo, mowcie mi:
czem dusze sa dziewczece,

ze rozkwitaja we mnie wciaz,
choc w ziemie, jak glaz rosne?
Znajome ust mych, niegdys tak
o usta swe zazdrosne!...
............

Mijajac, niknac, mowcie mi
o niepowrotnem pieknie
szczescia, co jak wisniowy pak
powtornie nie rozpeknie.

I badzcie, niby dlonie siostr,
dla oczu mych litosne,
bo slowa moje — czyste sa,
jak snieg, choc sa milosne.

I darujecie wszystko to,
co jest w krysztale rysa,
bo pocalunki kazdych ust,
— choc milosc rodza — z krwi sa...

I darujecie wszystek grzech,
zegnajac, jako brata,
bo chce sie ocknac z mego snu
i ju; nie poznac swiata.

Eugeniusz Malaczewski


Рецензии