Казимеж Пшерва-Тетмайер. Из давнего былого

Из давнего былого

I.
Ты снилась мне?.. Побледшею звездою-
туман зари тебя ли упокоил?

Ужель навек? Ты уплыла волною-
ненадолго подлунной, золотою?

Дыханье розы, с полуночным ветром
ты донеслась, за миг пропасть бесследно?

Ты снилась мне?.. виденье золотое
озёр лазурных, ельников роскошных,
долины у реки в межгорном ложе
в сиянье лунном, в тишине-покое

явилась дивом? Ты, пыльцой-усладой
ниспав с улыбки солнечного устья,
звенящим эхом горных водопадов
осталась ты, меня покинув в грусти...

II.
...не умерев, но глаз твоих зарница-
пригасшая, порой едва приснится,
как бархат губ твоих- не лона пламя-
не сохранила стынущая память,

где я сложил тебе, моей, могилу,
тебе- той девице ещё- горячей, милой,
пустым годам- моим же- неподвластной,
годам бесплодной осени- напрасным.

ІІІ.
И въявь порою на виду
твой сонный образ-
им думам ой ли на беду
мир этот в пропасть

бездонную- перед твоей
бесплотной тенью:
и ком страстей, забот, затей-
под склон смятенья.

перевод с польского Терджимана Кырымлы




Z dawnej przeszlosci

I.
Czys ty snem byla?... Czy jak gwiazda blada,
Co posrod mglawic niknie i przepada,

Zniklas, przepadlas?... Splynelas, jak fala,
Co sie przez chwile w ksiezycu skrysztala?...

Jak won, na wietrze niesiona od sadu,
Precz ulecialas, zginela bez sladu?...

Czys ty snem byla?... Jakas wizya zlota,
Jakies marzenie z jezior szmaragdowych,
Z srodlesnych zacisz i z lasow jodlowych,
Z blekitnych zamglen, z miesiecznego zlota

Powstala cudem?... Czys w slonca usmiechu
Przemknela, jako pyl kwiatowy zloty?...
W tatrzanskich kaskad przebrzmialas mi echu,
Nie zostawiajac nic, oprocz tesknoty?...

II.
Tys nie umarla, a jednak zaiste
Dla mnie zagasly twe oczy swietliste,
Dla mnie sa zimne twe usta, nie plonie
Dla mnie krew ogniem w twojem mlodem lonie.

W pamieci mojej zlozylem cie grobie
Taka, jak bylas — — gdy mysle o tobie,
Widze cie taka, jak niegdys dziewczyna — —
A lata plyna, puste, gluche plyna.

III.
;W pamieci mojej stanela tak blada,
;Jak widmo senne,
;A przed tem widmem ca;y swiat upada
;W glebie bezdenne.

Upada z cala swa walka, cierpieniem
W g;ebie bezdenne,
Przed jednym bladym i znikomym cieniem,
Jak widmo senne.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer


Рецензии