Лидия Лукашина. Край земли. Рус. Бел

Может это, правда, край земли?!
   Плещется у ног моих Онега...
      Святостью корелы нарекли
         Эту стать, в ком Альфа и Омега!
Может это, правда, край земли?!
   Взор прикован к дали поднебесной,
      Где пронзают клином журавли
         Грань веков Карелии чудесной...
Может это, правда, край земли?!
   Жизнь свои диктует директивы.
      Бороздят Онегу корабли
         И в дождях звучат любви мотивы.
Может это, правда, край земли?!

***

Край зямлі
 
Мабыць гэта, праўда, край зямлі?!
   Плёскаецца каля ног Анега...
      Святасцю карэлы нараклі
         Гэту стаць, у ком Альфа і Амега!
Мабыць гэта, праўда, край зямлі?!
   Позірк прыкаваны к паднябессю,
      Яго ніжуць клінам жураўлі
         Грань стагоддзяў Карэлаў цуда песняй...
Мабыць гэта, праўда, край зямлі?!
   Тут жыццё дыктуе дырэктывы.
      Барозняць па Анезе караблі
         І ў дажджах гучаць любві матывы.
Мабыць гэта, праўда, край зямлі?!

    Перевёл Максим Троянович